اشعار

ناگهان قلب حرم وا شد ویک مرد جوان          مثل تیری که رها میشود از دست کمان

خـسـته از ماندن و آماده رفـتن شده بود          بعد یک عمر رها از قـفـس تن شده بود

مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود          مست می آمد و رخساره برافروخته بود

روح او از همه دل کنده، به او دل بسته           بـر تـنـش دسـت یــدالله حـمــایـل بـستـه

یا عـلی گـفت که بر پـا بکند محـشر را          آمـده بـاز هم از جـا بـکـنـد خــیــبـر را

آمـد، آمـد به تــمـاشـا بکــشـد دیــدن را          معنی جمـلـه در پـوست نگــنـجـیـدن را

بارها از دل شب یک تـنـه بـیــرون آمد          رفـت از میـسـره از میـمـنه بیـرون آمد

آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه          گــفـت: لا حَــولَ وَ لا قُـــوَّة الاّ بِــالـلـه

آه در مثـنوی ام، آیـنه حـیـرت زده است          بیت در بیت خدا واژه به وجد آمده است

رفتی ازخویش، که ازخویش به وحدت برسی          پـسرم! چند قـدم مـانـده به بعـثت برسی

نفس نیـزه و شمـشـیـر و سپـر، بنـد آمد          بـه تـمـاشــای نــبـرد تــو خـداونــد آمـد

باهمان حکم که قرآن خدا جان من است          آیه در آیه رجـزهای تو قـرآن من است

ناگهان گرد و غـبار خطـر آرام نشـست          دیدمت خرم و خندان قـدح باده به دست

آه آئـیـنــه در آئـیـنـه عـجـب تصویــری          داری از دست خودت جام بلا می گیری

زخمها با تو چه کردند؟ جوان تر شده ای          به خدا بیش تر از پیـش پـیـمـبر شده ای

پــدرت آمـده در ســیـنــه تـلاطـــم دارد          از لبت خواهش یک جرعه تـبـسم دارد

گوش کن خواهرم از سمت حـرم می آید          با فــغــان پــســرم وا پـــســرم مـی آیــد

باز هم عطر گـل یاس به گــیـسو داری          ولی اینـبـار چرا دست به پـهـلـو داری؟

کربلا کوچه ندارد همه جایش دشت است          یاس در یاس مگر مادر من برگشته است؟

مـثـل آئـیـنـۀ در خــاک مـکــدر شـده ای          چشم من تار شده؟ یا تو مکرر شده ای؟

من تو را در همه کــرب و بـلا می بـینم          هر کجـا می نگـرم جـسم تو را می بیـنـم

ارباً اربا شده چون برگ خزان می ریزی          کاش می شد که تو با معجزه ای برخیزی

مانده ام خیره به جسمت که چه راهی دارم          بایــد انــگـار تو را بـیــن عـبا بگــذارم

بـایـد انگــار تو را بـیـن عـبـایــم بـبـرم          تا که شش گوشه شود با تو ضریحم پسرم

پخش سبک

شتـابـان آمدم من سـوی مـیدان            که شاید زنده ات بینم علی جان

ببـیـنـم بـار دیگـر چـشم بـازت            تـکـلـم کـردنت، ای مـاه تـابـان

بگـو یکـبار دیگـر            قسم بر جان حیدر

مـرا بـابا صدا کن            تو ای شبـه پیـمـبر

تو رحمی کن به حالم، یاس پرپر

*****************************

زجا خیز و ببـین قـلبم شکـسته            دلم از داغ تو در خـون نشسته

توان رفـته ز پاهـایم علی جان            نگر چون رشته صبرم گسسته

به روی زانـوانــم            و بــا حــد تـوانــم

رساندم با مشـقـت            کـنارت ای جـوانم

تن بی جـانـم ای روح و روانـم

*****************************

چـگـونـه اربـاً اربـایت بـبـیـنـم            چسان گل بوسه از رویت بچینم

نـمـانـده جـای سـالم در رخ تو            شکستـی قـامـتـم، ای نـازنـیـنـم

ببین عمه علی جا            دوان آمد به میدان

دعا کن تا زداغت            مـبادا او دهد جـان

خودت خیز و زمیدانش بگردان

*****************************

عـلیّ اکبـر ای شبـه پــیـمـبــر!            توئی گشتی چنین خونین و پرپر؟

بگـو بابا چه کـردند با تن تـو؟            چنین غرق به خونی، پور کوثر؟

امـیدم، ای عزیزم            چسان اشکی نریزم

مدد از که بگیرم؟            که از جـایم بخیزم

بود داغت علی جان رستخـیزم

بخوان به گوش سحـرها اذان علی اکبر            بخوان دوباره برایم، بخوان علی اکبر

لـب تـرک تــرکـت را به هـم بـزن امـا            تکان نخور که نپاشد جهان علی اکبـر

دوباره داغ پیـمبر تحـملش سخت است            نــرو جـــوانی حـیـدر بمان علی اکبـر

به دست غـصه نـده چـشم دخـتـرانم را            تـمــام دلــخـوشی کــاروان عـلی اکـبر

ببـین که تیر فراقت نشـسـته بر جگـرم            ببین قـدم ز غمت شد کـمـان علی اکبر

عـصای پـیـــری بـابـا مقــابـلـم نـشکـن            تــوان بـده بـه من نـاتـوان عـلـی اکـبر

کنار جسم تو رسم جهان عوض شده است            نشـسـته پــیـر کـنار جـوان عـلی اکـبر

مسـیح زندگی ام روی خاک افتاده است            عجیب نیست شدم نیمه جان عـلی اکبر

بُـریــده گـریـه امـان مــرا کـنـار تـنـت            مـیـان هــلهـلـه هـا الأمـان عـلـی اکـبـر

اگر چه پـهـلـوی تو یاد مـادرم انداخت            شکسته کوفه سرت را چنان علی، اکبر

می زند نیش سکـوتت به دل من پـسرم           لب گـشا کُشت مرا خـنـدۀ دشمن پـسرم
چشم خود واکن و یک بار دگرحرف بزن           از لب تـشـنـه و سـنگـیـنی آهـن پسـرم

داغ مرگ پـسرش را به دلش بگذارید           آن که بگـذاشته داغت به دل من پـسرم

پـاره های تنت افـتاده به هـرسو، گوئی           برگ گل ریخـته در دامن گلشن پـسرم
کَس ندیده است که از تیغ هزاران جلاد           این همه زخم رسد بر سر یک تن پسرم
تو ذـبیح منی و من تن صد چاک تو را           هـدیـه دادم به ره خـالـق ذوالـمن پسرم
نتوان گفت که ازداغ تو بر من چه گذشت           هیـچ کس را نـبـود تاب شـنـیـدن پسرم
بود حرف دل من بر لب میثم زآن رو           سیل خون ریخته از دیده به دامن پسرم

جاری عبور کردی و نم نم شدی علی            از خاک می خروشی و زمزم شدی علی

چه مادرانه دور تو می گشت خواهرم            با دست هـای عــمّـه مـعـمــم شدی عـلـی

بعدش دوباره مثل همان روزهای قبل            آئـیـنــه ی رســـول مکــرّم شــدی عـلـی

پـیـغـمـبرانه رفتی و زیـر نـزول تـیـغ            مـثــل شـروع سـوره مـریـم شـدی عـلی

تـا از مـیـان معــرکــه پـیـدا کـنـم تـرا            گـیسو به بـاد دادی و پـرچـم شدی عـلی

معـراج ذوالفـقـاری، پهلـو شکـاف دار            زهرا، نبی، علی، همه با هم شدی علی

زخمی،شکسته،خرد شده، ذرّه ذرّه،ریز            یکجـا تـمـام آنچـه که گـفـتـم شدی عـلـی

من از تنت هرآنچه که شد جمع کرده ام            ای وای بر دلـم، چـقـدر کـم شـدی عـلی